|
 |
คูน
|
|
|
 | ตูน (ภาคเหนือ) หัวคูน คูน (ภาคกลาง) เอาะดิบ ออกดิบ (ภาคใต้) ออดิบ (ยะลา นครศรีธรรมราช ภาคใต้) กระดาดขาว (กาญจนบุรี) [บอน (ประจวบคีรีขันธ์) กะเอาะขาว (ชุมพร) (กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, 2542, 57) |
|
| |
 | ต้น ลำต้นสีขาวไม้ล้มลุกหลายปี มีเหง้าอยู่ใต้ดินก้านใบแทงออกจากเหง้า ก้านใบยาวสีเขียวที่ผิวมีแป้งเคลือบอยู่ใบ เป็นรูปหอกปนรีปลายใบมน ฐานใบเว้าริมใบเรียบหรือมีกลิ่นเล็กน้อย ผิวใบมันและมีสีเขียว ใบกว้าง 16-17 นิ้ว ใบยาว 11-19 นิ้ว ก้านใบมีแป้งเคลือบอยู่มองดูมีสีขาวนวล เนื้อของก้านใบกรอบน้ำและมี รูอากาศแทรกอยู่ใน เนื้อก้านใบ
ดอก เป็นช่อออกเป็นแท่งเดี่ยวๆ ดอกย่อยแยกเพศอยู่ในช่อเดียวกันฉ่ำน้ำ
ผล เป็นผลสดสีเขียว (กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, 2542, 57)
|
|
| |
 |
เส้นใย แคลเซียม ฟอสฟอรัส เหล็ก วิตามินเอ เบต้าแคโรทีน วิตามินบี 1 วิตามินบี 2 ไนอาซิน วิตามินซี (ผักพื้นบ้าน อาหารพื้นเมือง, 2550, 41)
ก้าน ใบอ่อน รับประทานสดเป็นผักร่วมกับน้ำพริก แกงรสจัด ส้มตำ ลาบ ยำ หรือนำไป ปรุงอาหาร เช่น แกงส้ม แกงแค แกงกะทิ (กรมส่งเสริมการเกษตร, 2550)
ชาวล้านนานิยมนำมาแกงกับปลา เป็นแกงตูนใส่ปลา ใช้เป็นส่วนผสมของแกงแค คั่วแค
|
คูน รสจืดเย็น เหมาะในการรับประทานช่วงฤดูร้อน ช่วยบรรเทาความร้อน (กรมส่งเสริมการเกษตร, 2550) |
|
| |
 | ตลอดปี |
|
| |
|
|
| |
 |
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2550). ผักพื้นบ้าน. ค้นวันที่ 10 มิถุนายน 2550 จาก http://singburi.doae.go.th/acri กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม. (2542). ผักพื้นบ้านภาคกลาง. กรุงเทพฯ: โครงการพัฒนาตำรา สถาบันการแพทย์แผนไทย. ทวีทอง หงษ์วิวัฒน์. (2547). สารานุกรมผัก. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: แสงแดด. ผักพื้นบ้าน อาหารพื้นเมือง. (2550). กรุงเทพฯ: บริษัท ฟ้าอภัย จำกัด. |
|
| |
|
|
 |
|
