|
 |
ผักปู่ย่า
|
|
|
 | ผักปู่ย่า หนามปู่ย่า (ภาคเหนือ) ช้าเลือด (ทั่วไป) ผักขะยา (นครพนม) ผักคายา (เลย) ผักกาดย่า (ปราจีนบุรี) (กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม, 2548, 57) |
|
| |
 | ต้น เป็นไม้เลื้อยลำต้นตั้งตรงหรือพันกับไม้อื่น สูงกว่า 1 เมตร ลำต้นมีหนามแหลมจำนวนมากทั้งลำต้น และใบ ยอดอ่อนสีน้ำตาลแดง
ใบ เป็นใบประกอบแบบขนนกออกเป็นคู่ตรงข้ามกัน ก้านใบยาว 25-30 เซนติเมตร ใบมี 10-30 คู่ และแตก ออกไปอีก 10-20 เซนติเมตร ก้านใบสีแดงมีหนามแหลมตามกิ่งก้านทั่วไป ใบลักษณะกลมมนขนาดกว้างประมาณ 4 มิลลิเมตร สามารถหุบเข้าหากันได้เมื่อสัมผัส ใบและช่อดอกมีกลิ่นฉุนรุนแรง
ดอก เป็นช่อยาว 20-40 เซนติเมตร ดอกสีเหลืองบานในช่วงฤดูหนาว ขนาดดอกยาว 1.2-2 เซนติเมตร กว้าง 1-1.8 เซนติเมตร
ผล เป็นฝัก บวมพอง มีหนามเล็กๆ ขนาดเท่าหัวแม่มือ ภายในมีเมล็ด 2 เมล็ด
(กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม, 2548, 57)
|
|
| |
 |
ไม่มีข้อมูลสารอาหาร
ข้อมูลทางอาหาร ชาวล้านนาใช้ ใบและยอดอ่อนเป็นส่วนผสมของส้าผัก นิยมนำมาทำส้าผักรวม เป็นผักจิ้มน้ำพริกส้าผัก ชาวอีสานนิยมรับประทานสดกับซุปหน่อไม้ (กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม, 2548, 57; ศรีวรรณ จำรัส, 2550, สัมภาษณ์)
|
บำรุงเลือด แก้วิงเวียน (กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม, 2548, 57) |
|
| |
 | ฤดูฝน (กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม, 2548, 57) |
|
| |
|
|
| |
 |
กัญจนา ดีวิเศษ และคณะ, ผู้รวบรวม. (2548). ผักพื้นบ้านภาคเหนือ. เพ็ญนภา ทรัพย์เจริญ บรรณาธิการ. พิมพ์ครั้งที่ 2. นนทบุรี: ศูนย์พัฒนาตำราการแพทย์แผนไทย. ศรีวรรณ จำรัส. (2550). สัมภาษณ์. 14 มิถุนายน.
|
|
| |
|
|
 |
|
