ขรัวเต๊ะ

บทประพันธ์ค่าวเรื่อง “ขรัวเต๊ะ” กล่าวถึงเรื่องเล่าทางภาคกลาง ในสมัยรัตนโกสินทร์ว่า มีสมภารผู้หนึ่งอาศัยอยู่ที่วัดสองพี่น้องชื่อ ขรัวเต๊ะ ภายนอกดูเป็นคนสมาถะ อยู่ในศีลธรรม แต่แท้ที่จริงแล้วเป็นอันธพาล เขามีลูกวัด 17 คนเป็นพรรคพวก กินเหล้าเมายา หลอกลวงชาวบ้านในละแวกนั้น อยู่มาวันหนึ่งพรรคพวกของเขาอยากดื่มสุรา ขรัวเต๊ะจึงออกอุบายหลอกชาวบ้านว่ามีเทวดามาเข้าฝันว่าบ้านเมืองจะเกิดอาเพท แต่ตัวขรัวเต๊ะนั้นมีมนต์ที่จะช่วยชาวบ้านได้ แต่มีข้อแม้ว่าชาวบ้านจะต้องนำสุรา หมู เป็ด ไก่ต้ม มาเซ่น ชาวบ้านได้ยินดังนั้นจึงรีบจัดหามาให้ขรัวเต๊ะ มีชายผู้หนึ่งชื่อ “สอน” ขณะเฝ้าเวรยามให้ชาวบ้าน บังเอิญได้ยินเสียงคนเมาเอะอะโวยวาย จึงเกิดความสงสัยและไปหาต้นตอ จึงเห็นขรัวเต๊ะและลูกวัดกินดื่มสุรากันอยู่ จึงนำเรื่องนี้ไปบอกชาวบ้าน ฝ่ายชาวบ้านก็ไม่เชื่อเพราะคิดว่าชายที่ชื่อสอนโดนอาเพศ เพราะต่อหน้าชาวบ้านขรัวเต๊ะเป็นผู้ที่อยู่ในศีลธรรมเสมอ ชาวบ้านจึงจับสอนมัดนำมาไว้ที่วัด เมื่อเรื่องถึงหูขรัวเต๊ะ ขรัวเต๊ะจึงหลอกชาวบ้านว่านายสอนอาการแย่แล้ว ตนจะเป็นคนรักษาเอง แต่ชาวบ้านหารู้ไม่ว่าการรักษาของขรัวเต๊ะคือการเฆี่ยนนายสอนด้วยแส้ เพราะแค้นที่นายสอนรู้ความจริงและนำไปบอกชาวบ้าน สุดท้ายนายสอนก็ต้องยอมเจ็บตัวทั้งๆที่ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง จากคำพยากรณ์ว่าในกาลภายหน้า คนดีจะต้องยอมก้มหัวให้คนชั่ว คนมีอำนาจดั่งคำที่ว่า “ผู้ดีเดินตรอก ขี้ครอกเดินถนน”