|
 |
ถั่วลิสง
|
|
|
 | ถั่วดิน (ภาคเหนือ, อีสาน) ถั่วคุด (ประจวบคีรีขันธ์) (วุฒิ วุฒิธรรมเวช, 2540, 225) |
|
| |
 | เป็นพืชล้มลุกอายุสั้นไม่เกิน 1 ปี เป็นไม้พุ่มเตี้ย ตามกิ่งก้านมีขน ต้นสูงไม่เกิน ๘๐ เซนติเมตร ใบเป็นใบประกอบแบบขนนก ใบย่อยรูปขอบขนาน กว้าง 1.5 2.0 เซนติเมตร ยาว 2 5เซนติเมตร ดอกสีเหลือง ออกตรงง่ามใบกับต้น ดอกออกเป็นกระจุก ลักษณะเหมือนดอกถั่วชนิดอื่นๆ ผลเป็นฝักเจริญอยู่ใต้ดิน เปลือกฝักสีเหลืองอ่อน เปลือกหนา ฝักกลมยาว 1 5 เซนติเมตร ภายในฝักมีเมล็ดสีเนื้ออมม่วง จำนวน 1 6 เมล็ด ออกดอกช่วงหน้าฝน และออกผลช่วงหน้าหนาว เมื่อออกดอกออกผลแล้วต้นจะตาย (รังสรรค์ จันต๊ะ และรัตนา พรหมพิชัย, 2542, 2635-2636) |
|
| |
 |
ไม่มีข้อมูลสารอาหาร
สำหรับทางอาหาร ในล้านนานอกจากนำถั่วดินมาต้มและนึ่งกินแล้ว ยังใช้เมล็ดผสมกับข้าวนึ่งทำเป็นข้าวต้มมัดใส่ข้าววิตู ข้าวเม่า ข้าวหลาม หรือทำเป็นไส้ขนมเทียนก็ได้ ตามตลาดหรือตามงานวัดต่างๆ แม่ค้ามักจะนำถั่วดินต้ม หรือถั่วดินตากแห้งคั่วใส่ถุงเล็กๆ พร้อมเกลือป่นขาย คนไทใหญ่ใช้ถั่วลิสงประกอบอาหาร เช่น แกงฮังเล น้ำพริกคั่ว เป็นต้น (รังสรรค์ จันต๊ะ และรัตนา พรหมพิชัย, 2542, 2635-2636)
|
เมล็ด รสมันหวาน บำรุงไขข้อ บำรุงเส้นเอ็น บำรุงร่างกาย บำรุงไขมัน ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย แก้ปลายเท้า เหน็บชา บำรุงน้ำนม น้ำมันจากเมล็ด ช่วยหล่อลื่นลำไส้ ระบายท้อง ใบ รสมัน ตำพอกแผลฟกช้ำ แผลมีหนองเรื้อรัง ลดความดันโลหิตสูง (วุฒิ วุฒิธรรมเวช, 2540, 225) |
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
 |
รังสรรค์ จันต๊ะ และรัตนา พรหมพิชัย. (2542). ถั่วดิน. ใน สารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคเหนือ (เล่ม 5, หน้า 2635-2636). กรุงเทพฯ: มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์. วุฒิ วุฒิธรรมเวช. (2540). สารานุกรมสมุนไพร: รวมหลักเภสัชกรรมไทย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์. |
|
| |
|
|
 |
|
